0

Partnerships met culturele instellingen, waarom eigenlijk (niet)?

Partnerships met culturele instellingen, waarom eigenlijk (niet)?

In juli publiceerde de Raad van Cultuur een rapport waar ondermeer in staat dat “Sponsoring van kunst en cultuur afneemt en samenwerking tussen bedrijfsleven en kunstinstellingen complexer wordt.”

Uit een onderzoek van Hendrik Beerda waar ik eerder naar verwees, is te concluderen dat “Sponsors zich dus veel meer kunnen profiteren door zich aan culturele partners te binden.” en sportsponsoring veel minder interessant is dan nu aangenomen wordt." Zeker nu, met de veranderende culturele sector, een interessante conclusie.

Ik zie een aantal maatschappelijke trends, waardoor partnerships tussen verschillende soorten instellingen van groter belang worden. Om er enkelen te noemen:


-           Organisaties zijn steeds meer genoodzaakt te focussen op kernactiviteiten en vaardigheden, dit vergroot de noodzaak om samen te werken met andere partijen

-           Bedrijven zoeken meer verbinding met de samenleving, om hun merkuitstraling te versterken.


-           Culturele organisaties en NGO’s moeten door afnemende inkomsten verder kijken dan sponsoring door geld en ook waarde ruilen.


Redenen te meer om verder te onderzoeken waarom partijen elkaar niet of moeilijk vinden, of elkaar weer kwijtraken. De noodzaak is er, dus waarom zijn er niet meer succesverhalen? Want soms wordt na een jaar of drie geconcludeerd dat de samenwerking te weinig opgeleverd heeft. 

Wie heeft er mooie voorbeelden van successen of mislukkingen?

Categories: Partnership, Cultuur, Sponsoring, Vraag

Comments: No comments yet

Post a comment